Reisverslag 6 Nandom

Zaterdag 19 juli

Op de planning voor vandaag stond een trotro rit naar Wa. Nu zullen jullie vast denken: Wa(t)?! Maar dat is een reis naar de plaats Wa in een typisch Ghanees busje, een trotro. Het idee erachter is dat wij ervaren hoe normale Ghanezen hier met het openbaar vervoer reizen. En dat doen ze dus in een klein busje. Sommige van ons vonden onze ‘normale’ bus al klein, maar deze trotro is kleiner en er moeten meer mensen in. Op het raam was een sticker geplakt met ’18-24 personen’. Toen wij echter zorgvuldig de (mogelijke) zitplaatsen telden kwamen we toch echt op maximaal 16 personen uit. En laten wij nou precies 16 personen meenemen naar Wa. Afijn, jullie begrijpen dat wij geen beenruimte hadden. Het eerste deel van de 2 uur durende reis verliep ook nog eens over een zandpad. Eenmaal aangekomen in Wa werden we opgehaald door de Nederlandse Eric. De rit achter in de laadbak van zijn jeep was zeer aangenaam, zeker vergeleken met de rit in het trotro busje. Hij liet ons zijn opvangtehuis zien waar hij 10 jaar geleden mee is begonnen. Het is een opvangtehuis voor alleen maar meisjes. Hij zorgt voor meisjes die om verschillende redenen niet meer geaccepteerd worden in hun gemeenschap. De meisjes komen tijdens schoolperiodes in het tehuis en hij zorgt ervoor dat ze in ieder geval tot hun achttiende naar school gaan. In de vakantie gaan ze allemaal terug naar hun dorp om niet helemaal het contact met hun familie te verliezen. Hoewel ze niet echt geaccepteerd worden is er altijd wel een plek voor ze bij een familielid. Ze hebben de familie ook nodig voor wanneer ze 18 zijn, want dan mogen ze volgens de wet niet meer in het tehuis verblijven. Het tehuis wordt gerund door 4 huismoeders en er is ook een Nederlandse studente die er een paar maanden verblijft om onderzoek te doen waarom er veel meisjes met school stoppen. Ons middageten genoten wij in een luxe Ghanees restaurant. Ghanese luxe zijn geplastificeerde plastic bloemen en een ‘goud’ (geel-bruin) geverfd plafond. Gelukkig was de kip wel lekker. Na de maaltijd vouwden we ons weer op om in het trotro busje terug naar Nandom te reizen. Vlak voordat we terug waren zorgde het trotro busje toch voor een slachtoffer. Wegens te weinig ruimte hield Marleen haar hand uit het raam en bij een stevige hobbel zorgde dat voor een gekneusde pols. Voor de zekerheid werden er röntgenfoto’s gemaakt, maar daarop was gelukkig geen breuk te zien. In de avond hebben we, naast de standaard kaartspelletjes, nog het laatste stukje van Pirates of the Carribean gezien.

Groeten Brian

Zondag 20 juli Nandom

Om half 10 moesten we bij de kerk aanwezig zijn voor een dienst die om 10 uur begon, we waren met z’n 5en (Marleen, Sien, Nynke, Noortje en ik) de rest wou niet mee. Er stond een man op ons te wachten die ons een beetje zou begeleiden. We moesten kleingeld meenemen voor de collecte. Het begon eerst met gezang, muziek van trommels en een drumstel dat vooraan in de kerk stond. Er ging iemand rond die een paar druppels water over ons heen gooide, wat echt hemels aanvoelde aangezien het stikheet in de kerk was. Er hingen wel overal ventilatoren, maar de stroom was weer eens uitgevallen dus die deden het niet. We verstonden niks van wat de priester allemaal vertelde want het was in het Dagaare (de stamtaal hier), dus luister je met een half oor. Het duurde ongeveer 3 seconden voordat ik besefte dat hij in het Engels was overgegaan om ons te verwelkomen en te bedanken. Na nog wat gepraat en gezang stond iedereen op en maakten we een rondje door de kerk, toen we weer op onze plek zaten kwamen we erachter dat dat het collecte rondje was hahah, en wij hadden al ons geld nog. Gelukkig kwam er nog een collecterondje. Het was nu al 12 uur, het werd wel heel langdradig. Opeens begon de muziek weer. Je zag de zweetdruppeltjes op de zwarte lichamen en toch weerhield dat hun er niet van om super enthousiast te gaan dansen… de geur verspreidde zich daardoor nog meer en het stonk naar zuur zweet. Bahh! De priester begon weer te praten en er ontstond een mengeling van lachende en biddende mensen. Blijkbaar was de priester heel grappig, want sommige mensen konden niet meer ophouden met lachen. Wat een vrolijkheid. Mijn maag knorde, want we hadden nauwelijks ontbeten. De muziek begon weer en hield niet meer op. Als ik naar links kijk zie ik een geïrriteerde Marleen, de vrouwen maken door het zingen heen een soort van indianengeluid. Heel hard, echt hoofdpijnopwekkend, maar het had ook wel een soort gezelligheid. Op een gegeven moment begon iedereen elkaar een hand te geven, echt super was dat! Alsof je echt allemaal bij elkaar hoort. Daarna werden wij naar voren geroepen bij de priester en moesten we onszelf voorstellen aan de hele kerk. Super gaaf! Je begon met: hello, en hoorde vervolgens de hele kerk dat in een soort koor terugzeggen. Ik bedankte de priester in hun eigen taal: ne bareka (thank you) en iedereen begon te lachen. Dat vinden ze prachtig. Daarna was de dienst afgelopen en gingen we naar huis. Eerst pannenkoeken bakken en lekker ontbijten/lunchen. Mr. Kontana was er en ik gaf hem mijn hoed en Valentijn gaf hem zijn pet, hij was er heel blij mee, want dan had hij weer iets om toe te voegen aan zijn hoedencollectie. Vanavond moeten Karen, Dick en ik babi pangang koken. Karen en ik pakten de scooter en we reden naar het dorp om inkopen te doen. We voelden ons geen vreemdelingen ofzo, we kwamen Maxwell tegen die wel brood voor ons wou halen en Prosper haalde cornflower. Wij haalden de rest. Terug in het huisje begonnen we aan de voorbereidingen en om 16.00u gingen we alsnog volleyballen tegen de jongens die een beurs hebben gekregen via Savanne Onderwijs. Ondanks de hitte was het super leuk. We hebben echt gelachen. Thuis begonnen we met eten koken en we aten rond half 8. Daarna kwamen er een heleboel mensen, want ’s avonds hadden we een afscheidsfeest. Er werd een drumstel opgezet en er kwam iemand met een trompet, ook was er een elektrische gitaar aanwezig. Eerst wou ik gaan douchen want in de keuken was het erg heet. Ik liep naar de buitendouche. Ik stond onder de koude straal en boven mij was een prachtige sterrenhemel, in mijn oren klonk Afrikaanse muziek wat live gespeeld werd. Het was magisch :) Toen ik uit de douche kwam kreeg ik net als de rest een cadeautje van Patrick, een traditioneel pak (een broek tot net over de knie en een blouse met korte mouwen). Ik trok het aan en ging naar buiten, ik moest namelijk de openingsdans doen met de chief. Iedereen begon te dansen en de alcohol vloeide rijkelijk. Die Ghanezen kunnen er wat van zeg, wat een uithoudingsvermogen, ze gingen maar door en wij dus ook. Het was een topavond. Rond 01.00u lag iedereen helemaal kapot in bed.

Liefs, Mariska

Reacties

Er zijn nog geen reactie(s). Laat als eerste een bericht achter.